.png.png-68x68x2.png?_=12LSV4lHKEwQuVPX3WNzpg==)
Monique’s spullen groeiden haar boven het hoofd. Na haar scheiding belandde ze in een flatje van 40 vierkante meter. Daar stapelden de spullen zich op. Tot haar dochtertje haar slaapkamer niet meer fatsoenlijk in kon komen. Toen was de maat vol. Via de gemeente startte ze een traject bij opruimcoach Christa. Dat bracht het balletje aan het rollen. Lees hoe Monique zichzelf stap voor stap terugvond tijdens het opruimen. En weer een leuker mens én een leukere moeder werd.
In dit interview
Kun je vertellen hoe jouw situatie was en hoe dat zo gekomen is?
Wat was de trigger voor jouw transformatie?
Hoe verliep het traject?
Wat vond je het moeilijkste om weg te doen?
Wat heeft al dat opruimen je gebracht?
Welke opruimvaardigheden gebruik je nu nog steeds?
En leer je je dochter nu ook aan om op te ruimen?
Wat zou je tegen anderen willen zeggen die nog twijfelen om de stap te zetten?
Kun je vertellen hoe jouw situatie was en hoe dat zo gekomen is?
Het is echt een samenloop van omstandigheden geweest. Jarenlange hernia zorgde ervoor dat ik lichamelijk niet meer zo heel veel kon. Ik was net gescheiden en van een eengezinswoning naar een heel klein flatje verhuisd. Hierdoor raakte ik depressief en zat aan de antidepressiva. In diezelfde tijd werd bij mijn dochter ADHD geconstateerd. Bij mij later ook. Door alles wat er speelde kreeg ik niks meer voor elkaar en kon ik me nergens meer toe zetten. Op een gegeven moment weet je gewoon niet meer waar je moet beginnen. Het was een grote chaos in mijn hoofd. En chaos wat er uit mijn handen kwam. Het was een ontzettend moeilijke periode. Alles stapelde zich op. En ik wist gewoon niet meer waar ik moest beginnen. Ik zat thuis en gleed eigenlijk steeds meer af.
Wat was de trigger voor jouw transformatie?
Dat was eind 2018 toen ik tijdens een gesprek met een maatschappelijk werker van de gemeente in huilen uitbarstte. Ik vertelde haar dat ik niet lekker in mijn vel zat. En dat ik me schaamde voor de rommel waarin ik leefde. Als ik thuis was, was ik omgeven door troep, ik kwam niet tot rust en ik bleef maar malen. Ik wilde er heel graag wat aan doen, maar ik wist niet hoe. De maatschappelijk werker vroeg me wat ik het het liefste zou willen. ‘Ik wil weer een leuker mens worden’ riep ik uit. Gelukkig kende zij iemand die me daarbij zou kunnen helpen. En dat was opruimcoach Christa, die een bedrijfje heeft Focus op orde.
Het was voor mij een hele grote stap om hulp te vragen. Omdat je je enorm schaamt voor die bende. Familie en vrienden hadden wel eens voorgesteld om een dagje te komen helpen, maar dat doe je niet, want je schaamt je. Het was niet vies bij mij in huis, absoluut niet, maar het was gewoon een zootje. Ik wilde de boel zelf op orde krijgen. Toen de gemeente dus met dit voorstel kwam gaven ze ook aan dat een opruimcoach niet voor je gaat opruimen, maar je leert opruimen. En toen wist ik dat ik daar wel baat bij zou hebben. Want ik moest weten hoe ik zou moeten beginnen en waar. ‘Als ik eenmaal dat beginnetje heb, dan kan ik het misschien daarna zelf’, voelde ik.
Hoe verliep het traject?
Er was meteen een hele goede klik met Christa en dat vond ik heel belangrijk, want je laat wel een vreemde in je huis, tussen jouw spullen. Maar vanaf het eerste moment was dat geen probleem. We hadden een hele goede band en nog steeds.
Toen Christa voor het eerst bij me kwam had ze drie verhuisdozen bij zich en een merkstift. Ze schreef op de flappen ‘Hier opbergen’, ‘Elders opbergen’ en ‘Weg doen’. En vervolgens zijn we begonnen in de slaapkamer van mijn dochter. Want dat was op een gegeven moment ook mijn opslagruimte geworden, dus dat moest echt anders. Christa zette de dozen op het bed en zei: ‘Nu gaan we kijken wat er hier moet blijven, wat naar een andere plek moet en wat weg kan’. En zo zijn we stap voor stap door het huis gegaan.
Wat vond je het moeilijkste om weg te doen?
Vaak is het zo dat mensen met ADHD het moeilijk vinden om afstand te doen van dingen. Wist ik toen niet, maar nu weet ik waar het vandaan kwam. Christa heeft me daar veel bij geholpen. Dan stond ik met een spaarpot in mijn handen. Er zat geen geld in, hij nam ruimte in en ik zou hem ook nooit als spaarpot gaan gebruiken. Maar toch had ik er moeite mee die spaarpot weg te doen, omdat ik die had gekocht voor mijn dochtertje toen ze net geboren was. Ik vond het gewoon zonde. Dus ik bleef daar maar aan vasthouden, zo van ‘Ja, maar ik heb het wel voor haar gekocht’. Het kostte me heel veel moeite om die spaarpot weg te doen. Gelukkig nam Crista aan het eind van de sessie alles wat we in doos hadden gedaan mee. En dat is maar goed ook. Want anders had ik die spaarpot er misschien wel weer uit gehaald.
En weet je, achteraf had ik er helemaal geen spijt van. Het was gewoon klaar. Van geen enkel voorwerp had ik later spijt. Ik werd op een gegeven moment best rigoureus met opruimen. Dan ging ik niet wachten tot Christa kwam, maar had ik zelf alweer twee vuilniszakken vol en gooide ik ze hup meteen in de container. Ik had op zolder bijvoorbeeld ook zo’n fitness trilplaat staan. Die heb ik ook weggedaan. Christa heeft dat ding toen meegenomen en zonder dat ik het wist op Marktplaats gezet en voor 50 euro verkocht. En toen kwam ze twee weken later met die 50 euro aan. Ik was echt flabbergasted!
Wat heeft al dat opruimen je gebracht?
Er kwamen steeds meer plekjes vrij in huis. En dat werkte zo rustgevend. Mijn dochter vond het natuurlijk fijn dat ze weer in haar kamer kon spelen, in plaats van dat er bergen met kleding in de weg lagen. Ik durfde weer mensen binnen te laten. Ik hoefde niet altijd meer te zeggen ‘Let niet op de troep hoor’. Mensen vonden het fijn dat ik ze weer binnenliet. Ik werd er een leuker mens van. Doordat de chaos in mijn hoofd minder werd, kreeg ik ook weer een langer lontje. Ik had altijd een heel kort lontje, ook naar mijn dochter toe. Dus ik werd ook een leukere moeder.
En ik heb een ontzettend leuke baan gekregen, op de Backoffice bij Post NL. En het allermooiste is dat ik heb gesolliciteerd met mijn ADHD. Ik heb tijdens de sollicitatie gezegd ‘Dit ben ik, dit heb ik en hier ben ik goed in. Ik denk dat dit voor mij de baan is waar ik de positieve kanten van ADHD kan laten zien’. Ik noteer in de dossiers die ik bijhoud bijvoorbeeld alles altijd heel uitvoerig. Als ik er niet ben kunnen de collega’s die mijn cases overnemen precies zien wat er al gedaan is en wat er nog gedaan moet worden. Ik ben ook heel duidelijk en structureel naar klanten toe. En ik ben heel erg gefocust, zodat minder zichtbare dingen mij juist opvallen.
Ook kreeg ik een groter huis, in de leukste straat van het dorp. Ik wilde weg uit dat appartement omdat het gewoonweg te klein was. En toen kwam er een huis vrij in precies die straat die ik leuk vond. En daar woon ik nu en ik heb het hier heerlijk naar mijn zin. Dus ik heb in mijn directe omgeving heel veel positieve ontwikkelingen ervaren sinds dat traject. Echt orde in de chaos op alle vlakken.
Welke opruimvaardigheden gebruik je nu nog steeds?
De 20-20 regel heeft mij enorm geholpen en pas ik nog steeds toe. Die werkt zo: als iets onder de 20 euro kost om te vervangen en het is binnen een straal van 20 kilometer te verkrijgen, kan het in principe weg. Omdat ik indertijd in de financiële problemen zat, was ik het er niet altijd mee eens, maar ik hou het er nog steeds in. Ik denk nu bij het opruimen: ‘Als ik het bewaar, ligt het er over 10 jaar nog en als ik het nu weggooi en ik heb het volgend jaar nodig, zou ik het eventueel opnieuw kunnen kopen’. Ik vind het nog steeds wel zonde, maar ik kan het nu wel.
En ook die truc met de drie dozen heeft me heel erg geholpen. Toen ik ging verhuizen ging ik weliswaar naar een grotere woning. Maar ik wilde die ruimte ook behouden. Toen ik eenmaal verhuisd was, stonden er allemaal verhuisdozen. En op zolder had ik wat dozen staan die al drie keer meeverhuisd waren. Dus ik wilde een schifting maken. En toen heb weer drie lege verhuisdozen gepakt met ‘Hier opbergen’, ‘Elders opbergen’ en ‘Weg’. En zo ben ik doos voor doos doorgegaan. Ik heb er indertijd op Facebook een berichtje over gedeeld en kreeg daar veel privéberichtjes op met vragen. Daaraan zie je dat veel mensen hiermee rondlopen.
En leer je je dochter nu ook aan om op te ruimen?
Ik hoop mijn dochter deze opruimvaardigheden ook mee te kunnen geven. Ze was tijdens het traject nog wat te jong, maar ik merk dat zij, ook door de ADHD, moeite heeft om dingen op te ruimen en weg te gooien. Ze laat bijvoorbeeld vaak kleren rondslingeren. Dus op een gegeven moment ben ik gestopt om haar kleren voor haar in de wasmand te doen. Hoe moeilijk ik dat ook vind, omdat ik nu meer van de structuur en regelmaat ben. En dan vraagt ze: ‘Mama, waar is die ene broek’ en dan zeg ik ‘Had je die wel in de wasmand gedaan, anders gaat ‘ie niet mee in de was’.
Knutselwerkjes mogen van haar ook niet weg. Dan spreken we af dat we het twee weken houden en daarna gaat het weg. Ik wil proberen om samen met haar haar knutselspullen op te ruimen met die drie dozen. Dat wordt pittig, maar ik zie wat het mij gebracht heeft. ze zal het nu niet leuk vinden, maar op de lange termijn zal ze misschien denken, ‘He, dat is toch wel een handige methode’.
Wat zou je tegen anderen willen zeggen die nog twijfelen om de stap te zetten?
Doe het, echt doe het. Je krijgt er zoveel voor terug. Je wordt er een leuker, rustiger mens van. En het is echt waar, een opgeruimd huis is echt een opgeruimd hoofd. Er zijn heel veel mensen met dit probleem en dat vind ik eigenlijk best erg. Chaos in huis is vaak een symptoom van een achterliggend probleem en ik weet uit ervaring dat mensen die in zo’n situatie zitten, niet snel aan de bel trekken. Want ze schamen zich. Juist omdat ze dat niet durven wordt het steeds erger.
En als je twijfelt over de kosten, bel dan eens met de gemeente. Vaak zijn er regelingen die een opruimcoach (deels) vergoeden. Als er ook maar één iemand is die denkt ’ik ga toch de gemeente bellen’, dan ben ik al blij. Ik had het geluk dat de gemeente mij voorstelde om samen te werken met een opruimcoach, maar ik gun iedereen een opgeruimd huis.
